میان دل تاریک جزیره  زمینی برهوتی،

 صدای ملکی خسته که رفته به خطا،

 رانده شده از حرم قرب خدا،

 در دل آن ظلمت مطلق تک و تنها،

 به درگاه خدا، گرم انابه وَ توبه،

 پر از ناله و یک چشم که بر رحمت حق دوخته، او کیست؟

 همان فطرس پر سوخته، همان فطرس نومید،

 که با حکم خداوند در آنجا شده تبعید،

به جبران خطایش،

 شده گریه و تسبیح و دعا زمزمه ی صبح و مسایش،

 به همین حال شب و روز پر از ناله و غم از پی هم،

 تا که به ناگاه، شبی آمد و نزدیک سحرگاه،

 دوباره به امید کرم حضرت ا...، به صد آه، نظر کرد به بالا،

 وَ ماتش زد و خیره به سما، وای عجب همهمه ای گشته به پا،

 در دل طوفانی افلاک، فراتر ز تصوّر وَ بالاتر از ادراک،

 عجب شور عجیبی، عجب نور عجیبی، عجب عطر دل انگیز و مسیحائی سیبی،

نظر کرد به بالای سرش دید، همه در و برش، بال زنان جمع ملک را، جلودار همه روح الامین بود
*****
صدا زد که بیا، آی امین ملکوتی خدا، زود بگو با من دلخسته که این همهمه ها چیست؟

 بگو اینهمه غوغا و هیاهو، وَ این زمزمه ها چیست؟

بگو عطر دل انگیز و مسیحائی سیب از نفس کیست؟
*****
وَ جبریل فرود آمد و آرام نشستی به کنارش، دلش سوخت به حالش،

 به او گفت: خداوند وفا آمده فطرس، به هر درد دوا آمده فطرس،

 وَ بر صورت آئینه ی خاکستری خاک زمین، عکس خدا آمده فطرس،

 رئیس الشهداء آمده فطرس، چرا ساکت و غمدیده نشستی،

 شه کرببلا آمده فطرس، نگار ازلی آمده برخیز، حسین بن علی آمده برخیز

*****
ببین بال گشودند ملائک همه با شوق به راهش،

 همه صف زده تا لحظه ای از دور نمایند نگاهش، حسین آمده فطرس،

که اینگونه به هم ریخته عالم، وَ از یمن قدومش شده خاموش جهنم،

به پابوسی او آمده آدم، برای زدن شانه به گیسوی شریفش به زمین آمده مریم،

 برای زدن بوسه به گهواره ی او آمده حوا، کمر بسته میان خدمش حضرت عیسی،

 به دربانی او آمده موسی، وَ پیش قدمش حضرت یحیی، بریده سر خود را،

مه فاطمی و حُسن ختام آمده بر حُسن بنی هاشمی از دامن زهرا،

چه زیباست که با آمدنش یوسف کنعان، دگر افتاده زچشمان زلیخا،

ثمری بر شجر شیر حنین آمده فطرس، بده مژده حسین بن علی آمده فطرس
*****
وَ جبریل از او گفت و از او گفت، که یک باغ پر از غنچه ی امید،

به صحرای دل فطرس غمدیده شکفت و به نگاهی،

 پر از شوق به او گفت: مرا هم ببر از این شب ظلمانی تاریک،

 که تا عرض نمایم به در خانه ی او چاوش تبریک
*****
وَ آن فطرس بی بال، میان بغل روح الامین جای گرفت و همگی هلهله خوان،

 بال زنان، سوی مدینه، از آن خشکی بی آب و علف پای نهادند به یک چشمه ی پُر آب،

رسیدند به سرچشمه ی مهتاب، رسیدند دَرِ خانه ی ارباب
*****
پس از عرض سلام و ادب و عرض ارادت، علی داد به آن فطرس بی بال اجازت،

وَ فرمود، چرا سوخته ای؟ چیست؟

 بگو شرح حکایت، وَ او بوسه به خاک قدم حیدر کرار زد و زار زد و حال دلش گفت، وَ از آنچه گذشته است

بر احوال دلش گفت، که ناگاه، همان کودک گهواره نشین حضرت مولود،

اشاره به سویش کرده وَ فرمود: درست آمده ای آی فرشته،

 که من رحمت حق هستم و داروی تو باشد کف دستم،

فرشته پُرِ از شوق، دو دستش به کف دامن پُر چاره ی او زد،

پرش را به روی چوبه ی گهواره ی او زد، پر و بال در آورد و به او گفت: که جبران عطایت نتوانم،

نه تنها نتوانم که ندانم، ولی بر تو و بر نام تو سوگند،

که تا عمر مرا هست به دنیا ز تو خوانم،

 وَ هر جای زمین هر که تو را داد سلامی به تو مولا برسانم
*****
گذشت آن شب و فطرس پس از آن شب، فقط گوش به زنگ سخنی،

درد دلی، حرف و کلامی، وَ سلامی، که فوراً برساند به بر ساقی صحبای محبت،

 وَ لبی تر کند از گوشه ی جامی
*****
گذشت آن شب و تقویم خداوند ورق خورد و در ایام محرم،

شبی عاشق دلسوخته ای گوشه ای از خیمه ی عالم، به حسین بن علی داد سلامی، وَ همان فطرس پیغام بَرِ نامه رسان، زود به سوی حرم شاه پرید

 و ز ره دور صدا زد که سلام ای پسر حضرت زهرا، سلام ای گل دنیا،

 ولی هیچ جوابی نشنید آه، دوباره به همان لحن صدا زد که حسین جان،

 سر حضرت سلطان، به سلامت، ببین آمده ارباب، غلامت، جوابی بده، قربان کلامت، دوباره کسی از

گوشه ی دنیا به هوای نگهت گفته سلامت، ولی باز جوابی نشنید آه
*****
دلش شور زد و رفت جلوتر، عجبا، دید قیامت شده بر پا،

دل دشت بلا پر شده از ناله ی زهرا، زند بر سر خود زینب کبری، دلش ریخت،

 پرش، نه، که تمامیّ وجودش همه آتش شد و بی حال،

 به هر چه که رمق بود در آن بال، پری زد سوی گودال، چها دید؟... بماند،

دعا کرد دگر زنده نماند، پرش را به روی خون خدا زد، وَ از سوز دل خسته صدا زد،

که ای کشتی طوفان زده ی موج بلا، آه حسین جان،

چه آورده به روز تو ببین کرببلا آه حسین جان
*****
از آن خاک به سر ریخت، پَرِ خونی اش از خاک جدا شد،

 وَ فریاد زنان، بال زنان، دور زمین پر زد و بر صاحب خود نوحه سرا شد،

 وَ هر جای دل خاک که از خون شریفش، به زمین ریخت نم خون خدا روضه به پا شد
*****
الا بی کفن کرببلا فطرس پر سوخته مائیم، از آن روز همه تا دم فردای قیامت به خدا غرق عزائیم،

همه نوحه سرائیم، به ما نیز نگاهی بنما، یا که دعائی، همه محتاج دعائیم،

 کرامت کن و دستی به پَرِ سوختگان زن، که دلتنگ اذان حرم کرببلائیم ...